پیرامون معدوم سازی #جوجه_های_یک_روزه واکنش ها و تاسف های زیادی ایجاد شد که صنف مربوطه و مسئولین انتظارش را نداشتند، فعلا نکته ای دارم با دوستان مذهبی و انقلابی خودم ممکن است مقداری به مذاق خوش نیاید زیرا خیلی ساده انگارانه و تقلیل گرایانه به تحلیل این اتفاق نشستند که اگر اینگونه بخواهیم در آینده با مسائل برخورد کنیم قطعا واقعیت گریزی و توهم آرمانگرایی، سنت رفتاریمان خواهد بود. . اگر بدور از قضاوت احساسی ناشی از  انتشار تصاویر زجر آور معدوم سازی که به گمانم روی اکثر تحلیل ها اثرمنفی داشت, تحلیلی داشته باشیم باید گفت حجیم بودن معدوم سازی ناشی از ترکیبی از اشتباه محاسباتی، طمع سود و بدشانسی ناشی از توسعه کرونا بود. . توسعه #کرونا موجب تعطیلی میهمانی ها، رستوران ها، تالارها، هتل ها و... شد که قاعدتا محاسبات را بهم می ریزد و مرغدار را به سیاست انقباضی میکشاند که لابد دیگر جوجه یکروزه نمیخواهد!  . پس گذشته از اشتباه در محاسبات شاید بتوان دستگاه مسئول سیاست گذار را نیز مقصر دانست که انعطاف سریعی نداشته است اما بنظرم خیلی نیاز به آسمان ریسمان بافی ندارد که این ماجرا را حتما ناشی از لیبرال انگاری آقایان بدانیم !

برخی ها این ماجرا را با دورریختن گندم در آمریکا مقایسه کردند که بنظرم مغلطه است، گندم یک محصول نهایی است که جهت کنترل قیمت بازار دور ریخته می شود اما آیا جوجه محصول نهایی است؟ آیا مرغدار نباید با توجه به کشش و تقاضا در بازار جوجه ریزی نماید؟ قطعا هزینه فایده که از لوازم تولید است او را منصرف می کند. . برخی دیگر پیشنهاد دادند که این جوجه ها در اختیار روستاییان نیازمند برای پرورش قرار می گرفت، این هم ساده انگاری مفرط است! روستایی فقیر با کدام دان می خواهد جوجه را بزرگ کند، آیا مکان پرورش و ابزار نگهداری را دارد؟ اساسا اگر روستایی بخواهد جوجه بخرد و بزرگ کند مگر چند جوجه خریدن چقدر هزینه دارد؟ اصل ماجرا نه جوجه بلکه هزینه های رشد آن است. . من نمیخواهم بگویم هیج مقصری در این ماجرا نبوده است اما جوجه بهانه بود که به دوستان عزیزم بگویم از شتابزدگی در تحلیل و سطحی نگری بپرهیزیم که آفت جانمان شده است.